OPRICHTING VAN DE VRIJE GEMEENTE ILOT SACRÉ

Op 3 juni 1960 werd in de Taverne Van Dijck op het adres Beenhouwersstraat nr 26 de oprichtingsakte getekend van een handelaarvereniging die oorspronkelijk "Ilot Sacré Nummer Eén" werd genoemd en zich voornam "het folkloristisch aspect van de wijk te doen herleven, zonder enige lucratief doel". De dappere pioniers waren Jean Van Calck, die bij de krant Le Soir werkte, de bakker Emile Pauwen, de caféhouder Georges Lempereur en Julien Beelen, ambtenaar bij de provincie. De burgemeester van Brussel, Lucien Cooremans, aanvaardde het erevoorzitterschap van de nieuwe vereniging.

Men koos de datum 3 september 1960 voor het eerste feest. Dat werd een historische reconstructie - compleet in kostuums uit 1900 - van een bezoek dat de Brusselse gemeenteraad, onder voorzitterschap van burgemeester Emile Demot, aan onze wijk bracht. Jean Van Calck, die zich als de burgemeester had vermomd, bleef daarna die titel op zuiver folkloristische gronden behouden. Het werd een geslaagde manifestatie waarbij niet alleen het bier maar ook de regen gutste, want vanwege een hevige bui moest de optocht twee uur wachten op het Muntplein.

In de loop van het jaar 1964 stelden enkele leden van de vereniging voor iets in het leven te roepen in de aard van de "Commune Libre du Vieux Montmartre", om daarmee een efficiënter contact met de verscheidene overheden tot stand te kunnen brengen en ook officiëler erkend te worden door rechtspersoonlijkheid te verkrijgen. Het idee sprak aan en tijdens de Algemene Vergadering van 1 maart 1965 nam de folkloristische vereniging "Ilot Sacré Nummer Eén" de naam "Vrije Gemeente Ilot Sacré" aan en werd een Vereniging Zonder Winstgevend doel, met statuten welke in het Belgisch Staatsblad gepubliceerd zijn op 11 mei 1967.

In alfabetische volgorde werden de statuten ondertekend door de volgende oprichters: Claude Bucken ("La Perle Noire"), Serge De Backer ("Le Bourgeoys de Broecksele"), Albert Defays ("La Petite Provence"), Georgette Desmet (La Taverne Royale), Paul Vanderkeerssen (Chez Stans), Paul Vanlancker (Chez Léon) en Calixte Veulemans (Aux Armes de Bruxelles).

Dat men het Ilot Sacré liet ontstaan, had opmerkelijke resultaten: meer dan een vijftigtal huizen is sindsdien in de "Italiaans-Vlaamse" stijl gerestaureerd die vroeger de charme en de harmonie van onze oude stad bepaalde. En dit eilandje dat zorgvuldig voor de architectonische anarchie behoed werd die Brussel zo ernstig verminkt heeft, wordt tegenwoordig als de meest typisch Brusselse, meest schilderachtige en meest levendige wijk van de hoofdstad van Europa beschouwd. In de loop der jaren kreeg de wijk trouwens de bijnaam "Buik van Brussel" vanwege het indrukwekkende en gevarieerde aantal restaurants dat je er aantreft.